пага́рка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пага́рка |
пага́ркі |
| Р. |
пага́ркі |
пага́рак |
| Д. |
пага́рцы |
пага́ркам |
| В. |
пага́рку |
пага́ркі |
| Т. |
пага́ркай
пага́ркаю |
пага́ркамі |
| М. |
пага́рцы |
пага́рках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пага́рка ’выгарэлае месца ў тарфяным балоце’, пагаруе ’вялікая прастора выгарэлага торфу’ (Касп.), пагарыны ’выжарыны’ (Сцяшк. Сл.). Да пагарэць < гарэць з розным суфіксальным афармленнем.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)