пага́рка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пага́рка |
пага́ркі |
| Р. |
пага́ркі |
пага́рак |
| Д. |
пага́рцы |
пага́ркам |
| В. |
пага́рку |
пага́ркі |
| Т. |
пага́ркай
пага́ркаю |
пага́ркамі |
| М. |
пага́рцы |
пага́рках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пага́рка ’выгарэлае месца ў тарфяным балоце’, пагаруе ’вялікая прастора выгарэлага торфу’ (Касп.), пагарыны ’выжарыны’ (Сцяшк. Сл.). Да пагарэць < гарэць з розным суфіксальным афармленнем.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
па́гарак
1. Месца, вялікая прастора, дзе выгараў лес або балота (Слаўг.). Тое ж пага́р'е (Сен. Касп.), пага́рка (Беш. Касп.), пагарэлаўка (Слаўг.).
□ ур. Пагарэлаўка (луг) каля в. Улукі Слаўг.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)