павято́вы гл. павет.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павято́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. павято́вы павято́вая павято́вае павято́выя
Р. павято́вага павято́вай
павято́вае		 павято́вага павято́вых
Д. павято́ваму павято́вай павято́ваму павято́вым
В. павято́вы (неадуш.)
павято́вага (адуш.)		 павято́вую павято́вае павято́выя (неадуш.)
павято́вых (адуш.)
Т. павято́вым павято́вай
павято́ваю		 павято́вым павято́вымі
М. павято́вым павято́вай павято́вым павято́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

павято́вы ист. уе́здный, пове́товый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павято́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да павета, абслугоўвання павета. Павятовыя ўстановы. Павятовы ўрач. // Які з’яўляецца галоўным у павеце. Павятовы горад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паве́т, -а, М -ве́це, мн. -ы, -аў, м.

Адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Вялікім Княстве Літоўскім.

Існавалі паветы ў Беларусі з 15 ст. да 1940 г.

|| прым. павято́вы, -ая, -ае.

П. горад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пове́товый павято́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уе́здный ист. павято́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павятка́м м. (павято́вы камітэ́т) ист. уко́м (уе́здный комите́т)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спра́ўнік, ‑а, м.

Начальнік павятовай паліцыі ў дарэвалюцыйнай Расіі. Выконваць.. загад губернатара прыехаў павятовы спраўнік з прыставам і стражнікам. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уко́м (уе́здный комите́т) ист. павятка́м, -ма м. (павято́вы камітэ́т).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)