павы́тчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
павы́тчык |
павы́тчыкі |
| Р. |
павы́тчыка |
павы́тчыкаў |
| Д. |
павы́тчыку |
павы́тчыкам |
| В. |
павы́тчыка |
павы́тчыкаў |
| Т. |
павы́тчыкам |
павы́тчыкамі |
| М. |
павы́тчыку |
павы́тчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
павы́тчык м., ист. повы́тчик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
павы́тчык, ‑а, м.
Гіст. Службовая асоба канцылярыі, якая кіравала справаводствам у судзе ў Расіі 16–17 стст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
повы́тчик ист. павы́тчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)