павы́тчык, ‑а, м.
Гіст. Службовая асоба канцылярыі, якая кіравала справаводствам у судзе ў Расіі 16–17 стст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)