паву́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. паву́та
Р. паву́ты
Д. паву́це
В. паву́ту
Т. паву́тай
паву́таю
М. паву́це

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

◎ Паву́та, паўта ’павуцінне’ (Сл. Брэс.). Адваротнае ўтварэнне ад павуціна, павучына, з адсячэннем суф. ‑ім‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Паву́тка, паву́шка ’павіліца’ (Шатал.), паўтка, паву́тка ’тс’ (Сл. Брэс.). Ад асновы павут‑ (параўн. павута, павуцінне) з суф. ‑ка, ‑ушка. Параўн. семантычна укр. паву́тица ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)