павуко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. павуко́вы павуко́вая павуко́вае павуко́выя
Р. павуко́вага павуко́вай
павуко́вае		 павуко́вага павуко́вых
Д. павуко́ваму павуко́вай павуко́ваму павуко́вым
В. павуко́вы (неадуш.)
павуко́вага (адуш.)		 павуко́вую павуко́вае павуко́выя (неадуш.)
павуко́вых (адуш.)
Т. павуко́вым павуко́вай
павуко́ваю		 павуко́вым павуко́вымі
М. павуко́вым павуко́вай павуко́вым павуко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

павуко́вы пау́чий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павуко́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да павука, належыць павуку. Павуковыя цянёты.

2. Такі, як у павука. Павуковыя ногі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паву́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Драпежная членістаногая жывёліна, якая пляце павуціну.

|| памянш. павучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. павучы́ны, -ая, -ае і павуко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пау́чий павуко́вы; павуко́ў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павучы́ны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і павуковы. Нічыпар бярэ мятлу, з усяго маху б’е па карункавых узорах павучынага рукадзелля. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)