Павады́ ’сцяблы і лісце агуркоў’ (БДА, 863). Гл. повад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по́вад

‘частка вупражы’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́вад павады́
Р. по́вада павадо́ў
Д. по́ваду павада́м
В. по́вад павады́
Т. по́вадам павада́мі
М. по́вадзе павада́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пово́дья мн. павады́, -до́ў; см. по́вод​II.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́вад¹, -а, М -дзе, мн. павады́, -о́ў м.

Прывязаная да аброці вяроўка або рэмень, на якіх водзяць каня, радзей — цяля, карову.

На повадзе ў каго-н. быць (перан., неадабр.; дзейнічаць не самастойна, па ўказцы каго-н.).

|| прым. павадо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяро́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вяроўкі; зроблены з вяроўкі. Вяровачны цэх. Вяровачныя павады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упла́ў, прысл.

Плывучы па вадзе. Крыху ніжэй хлапчукі замотвалі коням на шыі павады аброцей і пускалі ўплаў. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

са́ква, ‑ы, ж.

Кавалерыйская сумка для аўса і прадуктаў. З адной саквы, ля самай рукі, што сціскала павады, тырчала дзяржальна пісталета, відаць, вельмі дарагога, панскага. Караткевіч.

[Ад лац. saccus, грэч. sakkos — мяшок.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паво́ддзе, ‑я, н., зб.

Павады. Калматыя ад інею коні пафырквалі, тузалі паводдзем. Лынькоў. Звінелі коні цуглямі, паводдзе з плота рвалі, а з коннікамі смуглымі дзяўчаты жартавалі. Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пато́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Тое, што і патупаць. Ячны не адказаў нічога. Ён моўчкі ўзяў павады і патопаў з кабылай з двара. Брыль. Варакса патопаў лапцямі, абіваючы снег. Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наўскапыта́, прысл.

Абл. Наўскач. [Зыгмусь:] — Я — хоп за павады! Конь спужаўся, а я — скок на яго ды наўскапыта ў лес! Толькі і бачылі мяне! Колас. Рысак наўскапыта памчаўся па роснай лугавіне. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)