пабла́жліва

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
пабла́жліва - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пабла́жліва нареч. покрови́тельственно, снисходи́тельно

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патура́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каму-чаму.

Не пярэчыць, паблажліва адносіцца (да чаго-н. заганнага, адмоўнага).

П. свавольству.

|| наз. патура́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

снисходи́тельно нареч.

1. (нестрого, невзыскательно) пабла́жліва, нястро́га, памярко́ўна, спага́дліва;

2. (покровительственно, высокомерно) пабла́жліва;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сентымента́льнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Быць сентыментальным (у 2 знач.).

2. перан., з кім. Абыходзіцца з кім-н. празмерна мякка, паблажліва.

Не сентыментальнічай з гэтым гультаём!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

покрови́тельственно нареч. пабла́жліва; (покровительственным тоном) апяку́нскім то́нам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палібера́льнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Аднесціся паблажліва, ліберальна да каго‑н. Паліберальнічалі, ён васлугоўваў больш строгага спагнання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сентымента́льнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Быць сентыментальным (у 2 знач.), праяўляць залішнюю чуллівасць. // Абыходзіцца з кім‑н. залішне мякка, паблажліва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пабла́жка ’нястрогія, паблажлівыя адносіны да каго-н.’ (ТСБМ). З рус. побла́жка, дзе дэрыват ад паблажа́ць ’паблажліва, нястрога адносіцца да каго-н.’

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пакпі́ць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак.

1. Сказаць з’едлівы жарт. Які майстар, такі і тавар, — паблажліва пакпіў Мікола. Новікаў. // з каго-чаго, (рэдка) над кім-чым і без дап. З’едліва пасмяяцца з каго‑, чаго‑н., паздзекавацца. З халасцяка можна пакпіць, можна паблажліва паляпаць яго па плячы; з жанчынай, калі ёй трыццаць год, пра замужжа не гаварыць. М. Стральцоў. [Савось] любіў падкрэсліваць сваю перавагу над іншымі, пакпіць, сказаць з’едліва, пакрыўдзіць. Гамолка.

2. Кпіць некаторы час. Хлопцы трохі пакпілі ды супакоіліся, а Іван усё моўчкі курыў. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)