о́трак

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. о́трак о́тракі
Р. о́трака о́тракаў
Д. о́траку о́тракам
В. о́трака о́тракаў
Т. о́тракам о́тракамі
М. о́траку о́траках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

о́трак м., ист. (член княжеской дружины) о́трок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́трак, ‑а, м.

Гіст. Член малодшай дружыны князя ў старажытнай Русі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́трок

1. уст. падле́так, -тка м., хлапе́ц, -пца́ м.;

2. (член дружины) ист. о́трак, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Атрача́ ’дзіця’ (Нас.). Рус. отроча́, балг. отро́че, славен. otročè, ст.-слав. отрочѧ, ст.-рус. отроча ’тс’. Утворана ад назоўніка отрокъ (гл. отрак) з суфіксам, які ўжываўся для ўтварэння назваў малых істот ‑ę. Магчыма, што беларускае слова працягвае старарускую форму, запазычаную з стараславянскай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)