ом, о́ма, м.

У фізіцы — адзінка вымярэння электрычнага супраціўлення.

[Ад уласнага імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. о́м о́мы
Р. о́ма о́маў
о́м
Д. о́му о́мам
В. о́м о́мы
Т. о́мам о́мамі
М. о́ме о́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ом физ. ом, род. о́ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)