о́блако ср.

1. во́блака, -ка ср.; (туча) хма́ра, -ры ж.;

грозово́е о́блако навальні́чная хма́ра;

дождевы́е облака́ дажджавы́я во́блакі (абло́кі);

кучевы́е облака́ кучавы́я во́блакі (абло́кі);

2. перен. (клуб дыма, пыли и т. п.) во́блака, -ка ср., хма́ра, -ры ж.;

дымово́е о́блако воен. дымаво́е во́блака;

3. перен. цень, род. це́ню м.; хмуры́нка, -кі ж.;

о́блако гру́сти цень сму́тку;

◊

с облако́в свали́ться з не́ба звалі́цца;

под облака́ми пад не́бам;

до облако́в да не́ба;

уноси́ться в облака́, носи́ться в облака́х луна́ць у надхма́р’і.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хма́рка ж., уменьш.-ласк. ту́чка, о́блако ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́ревый​I ма́рыўны;

ма́ревое о́блако ма́рыўнае во́блака.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Во́блака (БРС, КТС, Гарэц., Мядзв.), воблак, воблык (Касп., Яруш., Бяльк., З нар. сл.). Рус. о́блако. Запазычанне з ц.-слав. облакь (Праабражэнскі, 1, 628; Фасмер, 3, 102). Параўн. вобалака.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

во́блака (мн. во́блакі) ср. о́блако;

кучавы́я ~кі — кучевы́е облака́;

◊ луна́ць у ~ках — вита́ть в облака́х

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бо́лакі ’воблакі’ (Нас., Інстр. I), бо́лка ’хмарка’ (< бо́лака) — Гарэц. Рус. дыял. бо́локи, ’воблакі’. З *ob‑volk‑ (параўн. о́блако, волоку́). Ільінскі, PF, 11, 192 і наст.; Праабражэнскі, 1, 629; Ваян, RÉS, 2, 9; Фасмер, 1, 189. Параўн. і була́к ’воблака’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)