няўдо́ба
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
няўдо́ба |
няўдо́бы |
| Р. |
няўдо́бы |
няўдо́б |
| Д. |
няўдо́бе |
няўдо́бам |
| В. |
няўдо́бу |
няўдо́бы |
| Т. |
няўдо́бай
няўдо́баю |
няўдо́бамі |
| М. |
няўдо́бе |
няўдо́бах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Няўдо́ба ’участак, непрыгодны для апрацоўкі’ (Сл. ПЗБ, Сцяшк. Сл., Шатал., Сл. ЦРБ, Мат. Маг., Мат. Гом.), няўдоб, няўдобшчына, няўдо́бішча ’тс’ (Сцяшк.), няўдо́біца ’тс’ (Сл. ПЗБ, Сл. ЦРБ, Яўс.), няўдобніца, няўдобшчына ’тс’ (Сл. ЦРБ), няўдобія ’тс’ (Сл. ПЗБ), няўдобства ’тс’ (Мат. Гом.). Да удоба, даба (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)