но́біль

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. но́біль но́білі
Р. но́біля но́біляў
Д. но́білю но́білям
В. но́біля но́біляў
Т. но́білем но́білямі
М. но́білю но́білях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

но́біль, -ля м., ист. но́биль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

но́біль, ‑я, м.

У старажытным Рыме — прадстаўнік знаці; арыстакрат.

[Ад лац. nobilis — знатны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

но́биль ист. но́біль, -ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)