несумне́нна
прыслоўе, утворана ад прыметніка
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| несумне́нна |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
несумне́нна нареч. несомне́нно
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
несумне́нна,
1. Прысл. да несумненны.
2. безас. у знач. вык. Аб тым, што не выклікае спрэчак, сумнення. Несумненна, што.. [партызаны] дзесьці тут недалёка. І.. [Наташа] не вернецца дадому, пакуль не знойдзе іх. Шамякін.
3. у знач. пабочн. Бясспрэчна, без усякага сумнення. [Андрэй:] — [Сашка] — шпік, і ён, несумненна, звязаны з паліцыяй. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
несумне́нны, -ая, -ае.
Які не выклікае сумненняў; бясспрэчны.
Н. поспех.
Несумненна (прысл.) правільна.
|| наз. несумне́ннасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вядо́ма.
1. пабочн. сл. Зразумела, канечне, несумненна.
Нам хацелася, в., пачуць ад яго нешта незвычайнае.
2. часц. Бясспрэчна, так.
Ты напішаш мне? — В. напішу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
несомне́нно вводн. сл. несумне́нна; (безусловно) безумо́ўна; (бесспорно) бясспрэ́чна;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сме́ла, прысл.
1. гл. смелы.
2. 3 лёгкасцю, без перашкоды, без цяжкасці (разм.).
Сюды с. ўлезе дзесяць тон сена.
3. Упэўнена, несумненна.
З такім дакладам с. можна выступаць на сходзе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бясспрэ́чна,
1. Прысл. да бясспрэчны.
2. у знач. пабочн. Несумненна, вядома. Той каляндар адрыўны, што на сценцы ў бацькоў, — Кніга, бясспрэчна, карысная для хлапчукоў. Куляшоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
напэўна, бясспрэчна, несумненна
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
вы́брыкі, ‑аў; адз. выбрык, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выбрыкваць — выбрыкнуць.
2. Разм. Нечаканыя ўчынкі, якія супярэчаць агульным правілам паводзін. [Сямён:] — Несумненна, гэта хлапецкі выбрык, гэта азначае: што хачу, тое і скажу, ніхто мне не ўказчык. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)