недахва́тка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. недахва́тка недахва́ткі
Р. недахва́ткі недахва́так
Д. недахва́тцы недахва́ткам
В. недахва́тку недахва́ткі
Т. недахва́ткай
недахва́ткаю		 недахва́ткамі
М. недахва́тцы недахва́тках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Недахва́т ’недастача’, недохва́т ’нястача, беднасць; недахоп, брак’ (ТС), недахва́тка ’тс’ (Растарг.), недахва́тнасць ’недахоп’ (Мат. Маг.). З неда- і хвата́ць ’хапаць; быць дастатковым’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)