наўю́чыць гл. уючыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наўю́чыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. наўю́чу наўю́чым
2-я ас. наўю́чыш наўю́чыце
3-я ас. наўю́чыць наўю́чаць
Прошлы час
м. наўю́чыў наўю́чылі
ж. наўю́чыла
н. наўю́чыла
Загадны лад
2-я ас. наўю́ч наўю́чце
Дзеепрыслоўе
прош. час наўю́чыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наўю́чыць сов. навью́чить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наўю́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго.

Нагрузіць уюкамі. Наўючыць вярблюдаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ую́чыць, -чу, -чыш, -чыць; незак., каго-што.

Класці ўюком або нагружаць уюком.

У. паклажу на вярблюда.

|| зак. наўю́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

навью́чить сов. наўю́чыць, мног. панаўю́чваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наўю́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наўючыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наўю́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад наўючыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наўю́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. наўючваць — наўючыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панаўю́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Разм. Наўючыць усіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)