наўчы́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
наўчу́ |
- |
| 2-я ас. |
- |
- |
| 3-я ас. |
- |
- |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
наўчы́ў |
наўчы́лі |
| ж. |
наўчы́ла |
| н. |
наўчы́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
наўчы́ |
наўчы́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
наўчы́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ На́ўчань (на́учень) ’вучань’ (Анім.), рус. пск. на́учень, на‑ ўчень ’вучань (якога аддалі ў навучанне, на вывучку)’, смал. наушень ’падручны каваля’. Ад на́ўчаны (на́ученый) ’навучаны’ (Нас.), наўчыць ’наставіць, навучыць; настроіць’ (Нас.), параўн. вучань (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)