нахра́пнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
нахра́пнік |
нахра́пнікі |
| Р. |
нахра́пніка |
нахра́пнікаў |
| Д. |
нахра́пніку |
нахра́пнікам |
| В. |
нахра́пніка |
нахра́пнікаў |
| Т. |
нахра́пнікам |
нахра́пнікамі |
| М. |
нахра́пніку |
нахра́пніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
нахра́пнік м., спец. нахра́пник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нахра́пнік, ‑а, м.
Спец. Рэмень вуздэчкі, які ідзе ўздоўж пераносся да лба (каня).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Нахра́пнік ’зацяжны дождж’ (Ян.). Тлумачыцца, як пераноснае ўжыванне, відаць, ад нахрапнік ’нахабнік’: Вот ужэ дождж, такі нахрапнік, погноіць усе (там жа, 212), параўн. рус. нахрапник ’бессаромны чалавек, нахабнік’; аднак не выключана, што ў аснове дзеяслоў накра́пваць ’патроху капаць’, ад кра́паць ’капаць, імжэць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нахра́пник спец. нахра́пнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Напры́шнік ’частка вуздэчкі’ (Маслен.). Утворана ад прысы ’пыса ў жывёл’ па тыпу наму́снік (ад му́са), нахрапнік (ад храпа) і пад. (Непакупны, Связи, 46–47).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)