натамі́ць, -тамлю́, -то́міш, -то́міць; -то́млены; зак., каго-што.

Утаміць, змарыць; змучыць.

Н. ногі.

|| незак. натамля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

натамі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. натамлю́ нато́мім
2-я ас. нато́міш нато́міце
3-я ас. нато́міць нато́мяць
Прошлы час
м. натамі́ў натамі́лі
ж. натамі́ла
н. натамі́ла
Загадны лад
2-я ас. натамі́ натамі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час натамі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

натамі́ць сов.

1. утоми́ть, изму́чить;

2. (руки, ноги) натруди́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

натамі́ць, ‑тамлю, ‑томіш, ‑томіць; зак., каго-што.

Утаміць, змарыць; змучыць. Шчупак, брат, ёмкі: на паўпуда, Але сарваўся. Ах, паскуда! І натаміў, як мае быць. Колас. Першы знямогся хранаметражыст. Ён добра натаміў ногі і апоўдні прылёг пад сасной. Мяжэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

натамля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да натаміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нато́млены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад натаміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нато́млены

1. утомлённый, изму́ченный;

2. натру́женный;

1, 2 см. натамі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падвярэ́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Разм. Натрудзіць, натаміць да болю. Падвярэдзіць нагу. □ — Дарога добрая, каня мы не падвярэдзім! Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Натрудзі́ць ’стаміць, давесці да хваравітасці’ (Сл. ПЗБ), ’патрывожыць, натаміць і без таго стомленыя ці хворыя часткі цела; прычыніць боль, муку таму, хто нямоглы, хваравіты’ (Нас., Гарэц.), ’навярэдзіць’ (Некр., ТС). Гл. труд, трудзі́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адтапта́ць, ‑тапчу, ‑топчаш, ‑топча; зак., што.

1. Наступаючы на што‑н., пашкодзіць. Гэтак скачуць — хто патроху, хто памногу. Нейкі конік адтаптаў чмялісе ногу. Багдановіч.

2. Разм. Моцна натрудзіць, натаміць хадою ногі. [Маці:] — Бачыш, мая дачушка! Ты адтаптала ногі, Ты абхадзіла дарогі. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)