наску́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Від кароставага кляшча, які паразітуе на скуры жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наску́рнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. наску́рнік наску́рнікі
Р. наску́рніка наску́рнікаў
Д. наску́рніку наску́рнікам
В. наску́рніка наску́рнікаў
Т. наску́рнікам наску́рнікамі
М. наску́рніку наску́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наску́рнік м. (клеш) нако́жник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наску́рнік, ‑а, м.

Від кароставага кляшча, які паразітуе на скуры жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нако́жник​II (клещ) наску́рнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)