нарма́ндка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
нарма́ндка |
нарма́ндкі |
| Р. |
нарма́ндкі |
нарма́ндак |
| Д. |
нарма́ндцы |
нарма́ндкам |
| В. |
нарма́ндку |
нарма́ндак |
| Т. |
нарма́ндкай
нарма́ндкаю |
нарма́ндкамі |
| М. |
нарма́ндцы |
нарма́ндках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
нарма́ндка,
гл. нармандцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
норма́ндка нарма́ндка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нарма́ндцы, ‑аў; адз. нармандзец, ‑дца, м.; нармандка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. нармандкі, ‑дак; ж.
Жыхары Нармандыі — гістарычнай вобласці Францыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)