наркама́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які мае моцную, хваравітую цягу да наркотыкаў.

|| ж. наркама́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. наркама́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наркама́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. наркама́н наркама́ны
Р. наркама́на наркама́наў
Д. наркама́ну наркама́нам
В. наркама́на наркама́наў
Т. наркама́нам наркама́намі
М. наркама́не наркама́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наркама́н м., мед. наркома́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наркама́н, ‑а, м.

Чалавек, які мае моцную, хваравітую цягу да наркотыкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наркома́н мед. наркама́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

какаіні́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Хворы на какаінізм; наркаман.

|| ж. какаіні́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. какаіні́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

какаіні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Хворы на какаінізм; наркаман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наркама́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да наркаман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарко́тык, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Рэчыва, якое выкарыстоўваецца ў якасці болепатольнага або снатворнага сродку.

2. ‑а. Тое, што і наркаман.

[Ад грэч. narkōtikós — які прыводзіць да анямення, аглушэння.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)