напускны́, -а́я, -о́е.
Ненатуральны, штучны; няшчыры.
Напускная весялосць.
Напускная строгасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
напускны́
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
напускны́ |
напускна́я |
напускно́е |
напускны́я |
| Р. |
напускно́га |
напускно́й
напускно́е |
напускно́га |
напускны́х |
| Д. |
напускно́му |
напускно́й |
напускно́му |
напускны́м |
| В. |
напускны́ (неадуш.)
напускно́га (адуш.) |
напускну́ю |
напускно́е |
напускны́я (неадуш.)
напускны́х (адуш.) |
| Т. |
напускны́м |
напускно́й
напускно́ю |
напускны́м |
напускны́мі |
| М. |
напускны́м |
напускно́й |
напускны́м |
напускны́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
напускны́
1. с на́пуском;
~на́я ко́фта — ко́фта с на́пуском;
2. напускно́й;
~на́я весяло́сць — напускна́я весёлость
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
напускны́, ‑ая, ‑ое.
Ненатуральны, штучны, няшчыры. Напускная весялосць. Напускная суровасць. □ [У Перагуда] было многа напускнога, і ён трохі фарсіў сваім дзівацтвам. Колас. Ігар з напускной важнасцю — мужчына! — адказвае коратка: «Парадак». Данілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
напускно́й
1. напускны́; (напущенный) напу́шчаны;
2. перен. (деланный, притворный) напускны́; няшчы́ры; (фальшивый) фальшы́вы; (искусственный) шту́чны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
во́нкавы, ‑ая, ‑ае.
1. Знешні, знадворны. Вонкавы выгляд. Вонкавая паверхня. □ [Васіля і Галю] радніла не толькі вонкавае падабенства, але і характары. Няхай. Аглядчыкі пойдуць паўз вагоны; яны будуць аглядаць вонкавыя часткі, а ён.. павінен старанна агледзець тое, што схавана ад вока. Васілёнак.
2. перан. Паказны, напускны; не глыбокі, павярхоўны. Пафас гэтых.. вершаў вонкавы, імітацыйны, у ім няма глыбіні. Бярозкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
форс, ‑у, м.
Разм. Самахвальства, франтаватасць, імкненне здзівіць навакольных (раскошай, манерамі і пад.); шык. Мікола Зязюльскі быў калісь багаты чалавек, задаваў форсу і прагульваў цэлыя сотні рублёў. Колас. Без лётчыцкай шапкі, з бялесымі драбнюткімі кудзеркамі, Сяргей нагадваў цыбатага хлапчука, які для форсу надзеў нечую форму і саромеецца гэтага. Хомчанка. // Фанабэрыя, пыха. Напускны, штучны форс яго зляцеў, як шалупінне. [Горык] нагадваў цяпер вінаватага школьніка і хацеў неяк загладзіць свой учынак. Сапрыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)