намы́знік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
намы́знік |
намы́знікі |
| Р. |
намы́зніка |
намы́знікаў |
| Д. |
намы́зніку |
намы́знікам |
| В. |
намы́знік |
намы́знікі |
| Т. |
намы́знікам |
намы́знікамі |
| М. |
намы́зніку |
намы́зніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Намы́знік ’наморднік’ (воран., Сцяшк. Сл., Сл. ПЗБ), ’скураная палоска ў аброці’ (маст., Шатал.; Маслен.), намырзнік ’вуздэчка’ (шчуч., Сл. ПЗБ). А мша, мырза ’морда, пыса’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)