налучы́цца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. налучу́ся налу́чымся
2-я ас. налу́чышся налу́чыцеся
3-я ас. налу́чыцца налу́чацца
Прошлы час
м. налучы́ўся налучы́ліся
ж. налучы́лася
н. налучы́лася
Загадны лад
2-я ас. налучы́ся налучы́цеся
Дзеепрыслоўе
прош. час налучы́ўшыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

налучы́цца сов., разг.

1. встре́титься;

у ле́се нам налучы́ўся воўк — в лесу́ нам встре́тился волк;

2. (каму, чаму, з кім, чым і без дап.) случи́ться (с кем, чем и без доп.);

◊ хто баі́цца, таму́ ўсё мо́жа н. — погов. кто бои́тся, с тем всё мо́жет случи́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налучы́цца, ‑лучуся, ‑лучышся, ‑лучыцца; зак.

Разм.

1. Сустрэцца, трапіцца. Налучыўся знаёмы ў дарозе. □ Я жыва сабраўся, дастаў з пячуры сваю дубінку, бо ў лесе мог налучыцца воўк. Колас. // Прыйсці (пераважна нечакана). Налучыўся госць пад поўнач.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Настаць, надысці. Налучыўся зручны выпадак. Налучыўся момант.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.); каму. Здарыцца з кім‑н. Хто баіцца, таму ўсё можа налучыцца. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налуча́цца, ‑аецца.

Незак. да налучыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налуча́цца несов., разг.

1. встреча́ться;

2. (каму, чаму, з кім, чым і без дап.) случа́ться (с кем, чем и без доп.);

1, 2 см. налучы́цца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)