налако́тнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. налако́тнік налако́тнікі
Р. налако́тніка налако́тнікаў
Д. налако́тніку налако́тнікам
В. налако́тнік налако́тнікі
Т. налако́тнікам налако́тнікамі
М. налако́тніку налако́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

налако́тнік м. налоко́тник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налако́тнік, ‑а, м.

Накладка, павязка і пад., якая надзяваецца на локаць, каб захаваць яго ад удараў. Надзець налакотнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налоко́тник налако́тнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)