нава́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Нешта новае, новаўвядзенне.

2. У юрыспрудэнцыі — спыненне ранейшага абавязацельства па дамоўленасці бакоў і замена яго новым абавязацельствам (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нава́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. нава́цыя нава́цыі
Р. нава́цыі нава́цый
Д. нава́цыі нава́цыям
В. нава́цыю нава́цыі
Т. нава́цыяй
нава́цыяю		 нава́цыямі
М. нава́цыі нава́цыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

нава́цыя ж., в разн. знач. нова́ция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нава́цыя, ‑і, ж.

1. У юрыспрудэнцыі — пагадненне бакоў аб замене аднаго заключанага імі абавязацельства другім.

2. Новаўвядзенне. Фармальная навацыя. Змястоўная навацыя.

[Лац. novatio — абнаўленне, змяненне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нова́ция спец. нава́цыя, -цыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)