набу́ціць

дзеяслоў, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. набучу́ набу́цім
2-я ас. набу́ціш набу́ціце
3-я ас. набу́ціць набу́цяць
Прошлы час
м. набу́ціў
набуці́ў		 набу́цілі
набуці́лі
ж. набу́ціла
набуці́ла
н. набу́ціла
набуці́ла

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

набуці́ць сов., стр. набути́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

набу́ціць, ‑бучу, ‑буціш, ‑буціць; зак., што.

Вылажыць бутам (каменем або шчэбенем). Набуціць фундамент.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набути́ть сов., стр. набуці́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

набу́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да набуціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)