мі́стык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, схільны да містыкі, прыхільнік містыцызму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мі́стык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мі́стык мі́стыкі
Р. мі́стыка мі́стыкаў
Д. мі́стыку мі́стыкам
В. мі́стыка мі́стыкаў
Т. мі́стыкам мі́стыкамі
М. мі́стыку мі́стыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мі́стык м. ми́стик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мі́стык, ‑а, м.

Чалавек, схільны да містыкі; паслядоўнік якога‑н. рэлігійна-містычнага вучэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ми́стик мі́стык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)