міну́скул

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. міну́скул міну́скулы
Р. міну́скула міну́скулаў
Д. міну́скулу міну́скулам
В. міну́скул міну́скулы
Т. міну́скулам міну́скуламі
М. міну́скуле міну́скулах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мину́скул лингв. міну́скул, -ла м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міну́скулы (ед. міну́скул м.) лингв. мину́скулы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міну́скулы, ‑аў; адз. мінускул, ‑а, м.

Спец. Малыя літары ў почырках старажытнай пісьменнасці; проціл. маюскулы.

[Лац. minusculus — вельмі малы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)