Мі́лаванне

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Мі́лаванне
Р. Мі́лавання
Д. Мі́лаванню
В. Мі́лаванне
Т. Мі́лаваннем
М. Мі́лаванні

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мілава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. мілава́нне
Р. мілава́ння
Д. мілава́нню
В. мілава́нне
Т. мілава́ннем
М. мілава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мілава́нне ср. милова́нье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мілава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мілава́ць і мілава́цца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

милова́нье мілава́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

леле́яние пяле́гаванне, -ння ср.; пе́шчанне, -ння ср.; мілава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Любошчы, лю́бошчы, любошч (ж.), любошчі́ ’любоўныя адносіны’, ’каханне, заляцанне, мілаванне’ (ТСБМ, Шат., Бес., Клім., Жд. 1, Мат. Гом.; лях., кам., Сл. ПЗБ). Да любі́ць (гл.). Аб суфіксе ў бел. мове гл. Сцяцко (Афікс. наз., 90). Аднак гэты суфікс (які ўзыходзіць да прасл. ‑ostь + ja у мн. л. ‑ost‑ji) больш характэрны для ўкраінскай мовы. (Вступ, 152).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каханне, закаханасць, любоў, любасць, мілаванне; любошчы (разм., мн.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)