мізантро́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавеканенавіснік.

|| ж. мізантро́пка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мізантро́п

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мізантро́п мізантро́пы
Р. мізантро́па мізантро́паў
Д. мізантро́пу мізантро́пам
В. мізантро́па мізантро́паў
Т. мізантро́пам мізантро́памі
М. мізантро́пе мізантро́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мізантро́п м. мизантро́п

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мізантро́п, ‑а, м.

Чалавек, які пазбягае людзей, ненавідзіць іх.

[Грэч. misanthrōpia, ад miséō — ненавіджу і anthropōs — чалавек.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мизантро́п мізантро́п, -па м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)