мя́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мя́тны мя́тная мя́тнае мя́тныя
Р. мя́тнага мя́тнай
мя́тнае		 мя́тнага мя́тных
Д. мя́тнаму мя́тнай мя́тнаму мя́тным
В. мя́тны (неадуш.)
мя́тнага (адуш.)		 мя́тную мя́тнае мя́тныя (неадуш.)
мя́тных (адуш.)
Т. мя́тным мя́тнай
мя́тнаю		 мя́тным мя́тнымі
М. мя́тным мя́тнай мя́тным мя́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мя́тны мя́тный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мя́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мяты, уласцівы ёй. Мятны пах. // Прыгатаваны з мяты, з мятай. Мятныя цукеркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мя́та, -ы, ДМ мя́це, ж.

Духмяная расліна сямейства ясноткавых, якая выкарыстоўваецца ў медыцыне, парфумерыі і харчовай прамысловасці.

|| прым. мя́тны, -ая, -ае.

М. пах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Мя́тны ’дробны’ (Выг. — Смул., БЛ, 3, 21). Да мяць (гл.) > мяты; суфікс ‑н‑, як у дробны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мя́тный мя́тны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Мянто́вы ’мятны’ (маст., шальч., Сл. ПЗБ). З польск. miętovjy ’тс’ (Мацкевіч, там жа, 3, 105).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пе́рнік, ‑а, м.

Салодкае печыва на мёдзе, патацы або цукры з духмянымі прыправамі. Мядовы пернік. Мятны пернік. □ Пад вечар маці напякла салодкіх пернікаў, паставіла на стол вяндліну і паўкварты мёду. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эліксі́р, ‑у, м.

1. Выцяжка з раслін ці моцны настой на спірце, у кіслаце і пад., які ўжываецца ў медыцыне, касметыцы. Зубны эліксір. Мятны эліксір.

2. Жарт. Незвычайны, цудадзейны напітак.

•••

Жыццёвы эліксір — чарадзейны напітак, які імкнуліся атрымаць алхімікі для таго, каб захаваць маладосць, прадоўжыць жыццё.

[Фр. élixir з араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сатле́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

1. Гніючы, разбурыцца; згнісці, струхлець, спарахнець. Труп сатлеў ужо напалову, час знішчыў рысы твару. Лынькоў. Дакументы настолькі сатлелі, што прачытаць іх было амаль немагчыма. «Беларусь».

2. Тлеючы, згарэць, ператварыцца ў попел. Старая [лазня] згарэла тры гады назад. Не тое каб агнём, а проста — так ужо напалілі, такі быў у ёй мятны ды густы дух з парай, што яна ціха сабе сатлела за ноч, не вытрывала. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)