мядзве́дка

‘цялежка; інструмент’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мядзве́дка мядзве́дкі
Р. мядзве́дкі мядзве́дак
Д. мядзве́дцы мядзве́дкам
В. мядзве́дку мядзве́дкі
Т. мядзве́дкай
мядзве́дкаю		 мядзве́дкамі
М. мядзве́дцы мядзве́дках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мядзве́дка

‘насякомае’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мядзве́дка мядзве́дкі
Р. мядзве́дкі мядзве́дак
Д. мядзве́дцы мядзве́дкам
В. мядзве́дку мядзве́дак
Т. мядзве́дкай
мядзве́дкаю		 мядзве́дкамі
М. мядзве́дцы мядзве́дках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

*Варца́ць, ворца́ть ’ванітаваць (пра дзяцей)’ (Мядзв.). Мядзведкі заўважае, што адносна дарослых ужываецца козлы драть або вынитова́ть. Рус. (смал.) варца́ть ’ванітаваць’, варца́ки ’ваніты’. Не вельмі яснае слова. Можна меркаваць, што гэта запазычанне (з трансфармацыяй, перастаноўка гукаў) з польск. дыял. wracać ’ванітаваць’ (яно вядома як польскі правінцыялізм на Украіне; гл. Карловіч, 6, 161). Параўн. форму вараца́ць ’нудзіць’ (Касп.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)