мядзве́дзік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
мядзве́дзік |
мядзве́дзікі |
| Р. |
мядзве́дзіка |
мядзве́дзікаў |
| Д. |
мядзве́дзіку |
мядзве́дзікам |
| В. |
мядзве́дзіка |
мядзве́дзікаў |
| Т. |
мядзве́дзікам |
мядзве́дзікамі |
| М. |
мядзве́дзіку |
мядзве́дзіках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Мядзве́дзік, мядзведка звычайная, мядзьведзька ’насякомае мядзведка, Gryllotaiра’ (ТСБМ, БелСЭ, Бяльк., Мат. Гом.), польск. rleivi̯odek ’тс’. Да мядзведзь (гл.). Названа паводле падабенства магутных пярэдніх лап насякомага да мядзведжых (Унбегаўн, Selected Papers on Rus. and Slav. Phil. Oxford, 1969, 270). Сюды ж мядвядок ’скарпіён’ (Машчэнская, Бел. лекс., 112).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)