мы́ркаць
‘гаварыць, запінаючыся, спыняючыся на паўслове; наспеўваць пра зубы, сабе пад нос; выказваць незадавальненне нараканнем; мармытаць што-небудзь і без прамога дапаўнення’
дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мы́ркаю |
мы́ркаем |
| 2-я ас. |
мы́ркаеш |
мы́ркаеце |
| 3-я ас. |
мы́ркае |
мы́ркаюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мы́ркаў |
мы́ркалі |
| ж. |
мы́ркала |
| н. |
мы́ркала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мы́ркай |
мы́ркайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
мы́ркаючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Мы́ркаць ’гаварыць, запінаючыся, спыняючыся на паўслове’ (Мядзв.), ’наспеўваць праз зубы, сабе пад нос’, ’выказваць незадавальненне нараканнем’ (Нас.), ’мармытаць’ (Шат.), мыркун ’буркатун’, мыркуння ’гугнявая жанчына’, ’жанчына, якая на ўсялякую прапанову выказвае незадавальненне’ (Нас.), мырчэць ’бурчаць, муркаць; мармытаць’ (Юрч.). Укр. миркнути, рус. мыркнуть ’мармытаць’, ’наспеўваць сабе пад нос’. Гукапераймальнае (Шахматаў, ИОРЯС, 7, 2, 337; Фасмер, 3, 24; Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 72).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мы́ркнуць
‘аднакратны дзеяслоў да мыркаць’
дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мы́ркну |
мы́ркнем |
| 2-я ас. |
мы́ркнеш |
мы́ркнеце |
| 3-я ас. |
мы́ркне |
мы́ркнуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мы́ркнуў |
мы́ркнулі |
| ж. |
мы́ркнула |
| н. |
мы́ркнула |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мы́ркні |
мы́ркніце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
мы́ркнуўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)