мурла́ты, -ая, -ае (разм.).

3 тоўстым шырокім тварам; мардаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мурла́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мурла́ты мурла́тая мурла́тае мурла́тыя
Р. мурла́тага мурла́тай
мурла́тае		 мурла́тага мурла́тых
Д. мурла́таму мурла́тай мурла́таму мурла́тым
В. мурла́ты (неадуш.)
мурла́тага (адуш.)		 мурла́тую мурла́тае мурла́тыя (неадуш.)
мурла́тых (адуш.)
Т. мурла́тым мурла́тай
мурла́таю		 мурла́тым мурла́тымі
М. мурла́тым мурла́тай мурла́тым мурла́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мурла́ты прост. мурла́стый, морда́стый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мурла́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. З тоўстым шырокім тварам; мардаты. Цікава мне было даведацца, што ў .. [Зякіна] за хвароба, што ён у шпіталі ляжыць. На пагляд, здаецца, ніякай хваробы ў яго няма, — чырвоны, мурлаты. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мурла́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мурла́та мурла́ты
Р. мурла́ты мурла́т
Д. мурла́це мурла́там
В. мурла́ту мурла́ты
Т. мурла́тай
мурла́таю		 мурла́тамі
М. мурла́це мурла́тах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мурла́сты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і мурлаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мурла́стый прост. мурла́ты, мурла́сты; марда́ты, марда́сты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

морда́стый

1. (о животном) марда́ты;

2. (о человеке) прост. марда́ты, мурла́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мардаты; мурлаты (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Мурло ’хара’, ’тоўсты і шырокі твар чалавека’, ’чалавек з такім тварам’, ’грубы, неахайны’, мурла́ты, мурла́сты ’мардаты’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп., Бяльк., Растарг.; мсцісл., Нар. словатв.; КЭС, лаг.; глус., Янк. Мат.; паўд.-усх., КЭС). Укр. мурло, рус. тамб., сіб. мурло, мурно ’морда жывёлы, рот’, тул. мурле́ ’шчокі’. Даль (2, 941), Гараеў (219) узводзяць да цюрк. murun, burun ’нос’, а заканчэнне ‑ло пад уплывам лексемы ры́ло. Фасмер (3, 13) дапускае анаматапеічнасць. Можна, аднак, дапусціць, што усх.-слав. мурло́ ўтварылася ў выніку кантамінацыі некалькіх лексем як са значэннем ’брудны, неахайны’ (параўн. літ. máura), так і ’шырокая морда, рот, твар, губа, хара’ (параўн. літ. máuėe, terlė́, marmū̃zė, burnà).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)