мурла́сты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
мурла́сты |
мурла́стая |
мурла́стае |
мурла́стыя |
| Р. |
мурла́стага |
мурла́стай
мурла́стае |
мурла́стага |
мурла́стых |
| Д. |
мурла́стаму |
мурла́стай |
мурла́стаму |
мурла́стым |
| В. |
мурла́сты (неадуш.)
мурла́стага (адуш.) |
мурла́стую |
мурла́стае |
мурла́стыя (неадуш.)
мурла́стых (адуш.) |
| Т. |
мурла́стым |
мурла́стай
мурла́стаю |
мурла́стым |
мурла́стымі |
| М. |
мурла́стым |
мурла́стай |
мурла́стым |
мурла́стых |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
мурла́сты, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і мурлаты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мурла́стый прост. мурла́ты, мурла́сты; марда́ты, марда́сты.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Мурло ’хара’, ’тоўсты і шырокі твар чалавека’, ’чалавек з такім тварам’, ’грубы, неахайны’, мурла́ты, мурла́сты ’мардаты’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп., Бяльк., Растарг.; мсцісл., Нар. словатв.; КЭС, лаг.; глус., Янк. Мат.; паўд.-усх., КЭС). Укр. мурло, рус. тамб., сіб. мурло, мурно ’морда жывёлы, рот’, тул. мурле́ ’шчокі’. Даль (2, 941), Гараеў (219) узводзяць да цюрк. murun, burun ’нос’, а заканчэнне ‑ло пад уплывам лексемы ры́ло. Фасмер (3, 13) дапускае анаматапеічнасць. Можна, аднак, дапусціць, што усх.-слав. мурло́ ўтварылася ў выніку кантамінацыі некалькіх лексем як са значэннем ’брудны, неахайны’ (параўн. літ. máura), так і ’шырокая морда, рот, твар, губа, хара’ (параўн. літ. máuėe, terlė́, marmū̃zė, burnà).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)