Мураўца́ (навагр.), мура́ўка (лях., дзятл.) ’мурава’ (Сл. ПЗБ). Да мур 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мураве́ц

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Мураве́ц
Р. Мураўца́
Д. Мураўцу́
В. Мураве́ц
Т. Мураўцо́м
М. Мураўцы́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)