ме́скі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ме́скі |
ме́ская |
ме́скае |
ме́скія |
| Р. |
ме́скага |
ме́скай
ме́скае |
ме́скага |
ме́скіх |
| Д. |
ме́скаму |
ме́скай |
ме́скаму |
ме́скім |
| В. |
ме́скі (неадуш.)
ме́скага (адуш.) |
ме́скую |
ме́скае |
ме́скія (неадуш.)
ме́скіх (адуш.) |
| Т. |
ме́скім |
ме́скай
ме́скаю |
ме́скім |
ме́скімі |
| М. |
ме́скім |
ме́скай |
ме́скім |
ме́скіх |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ме́скі 1, ме́ські ’гарадскі’ (Бяльк.), ’местачковы’ (ТС). Ст.-рус. мѣский ’тс’, якое з мѣстский (XVI ст.). Да ме́ста 1 (гл.).
Ме́скі 2 ’здобны, пышны (аб пірагу)’ (Нар. Гом.). З польск. miejski ’гарадскі’ (якое са ст.-польск. mieśćki) у словазлучэнні chleb miejski ’хлеб з пшанічнай мукі, пытляванай не да канца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ме́скасць ’гарадское палажэнне, спосаб жыцця’ (Нас.). Беларускае. Відаць, штучнае ўтварэнне ад мескі ’гарадскі’ < ст.-рус. мѣский < мѣстский < мѣсто ’горад’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)