ме́нка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ме́нка |
ме́нкі |
| Р. |
ме́нкі |
ме́нак |
| Д. |
ме́нцы |
ме́нкам |
| В. |
ме́нку |
ме́нкі |
| Т. |
ме́нкай
ме́нкаю |
ме́нкамі |
| М. |
ме́нцы |
ме́нках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ме́нка ’абмен’ (ТС). Да ме́на (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мена, менка, абмен
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
Менава́ць ’згадваць’, ’называць паводле імені’, менава́цца ’называцца’ (Нас.), ст.-бел. меновати, мяновати, менити, мянити ’тс’ (XV ст.) запазычаны са ст.-польск. mianować, mienić ’тс’ (Жураўскі, SlOr, 10, 1961, 40; Булыка, Лекс. запазыч., 130; Свяжынскі, БЛ, 7, 1975, 48). Сюды ж ме́нка ’згадка, упамінанне’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)