Verbum

анлайнавы слоўнік

межава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

межава́нне ср. межева́ние, межёвка ж.; см. межава́ць ²

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

межава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. межаваць і межавацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

межава́ць, мяжу́ю, мяжу́еш, мяжу́е; мяжу́й; межава́ны; незак.

1. Мець агульную мяжу, быць сумежным (разм.).

2. што. Вызначаць межы ўчасткаў пры падзеле зямлі.

М. палі.

|| наз. межава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

межева́ние межава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

соприкаса́ние

1. межава́нне, -ння ср.;

2. датыка́нне, -ння ср., дакрана́нне, -ння ср.; см. соприкаса́ться^{1, 2};

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

примыка́ние

1. (действие) прымыка́нне, -ння ср.; далучэ́нне, -ння ср.; прыляга́нне, -ння ср.; межава́нне, -ння ср.; см. примыка́ть^1—3;

2. грам. прымыка́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)