меа́ндр

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. меа́ндр меа́ндры
Р. меа́ндра меа́ндраў
Д. меа́ндру меа́ндрам
В. меа́ндр меа́ндры
Т. меа́ндрам меа́ндрамі
М. меа́ндры меа́ндрах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

меа́ндр м., спец. меа́ндр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

меа́ндр

1. геол. меа́ндр, -ра м.;

2. иск. меа́ндр, -ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

меа́ндр, ‑а і ‑у, м.

Спец.

1. ‑а. Звіліна, лука ў цячэнні ракі, характэрная для раўнінных рэк.

2. ‑у. У мастацтве — геаметрычны арнамент, узор у выглядзе выгнутых ліній або палос.

[Ад назвы звілістай ракі Меандр у Малой Азіі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)