маўклі́вы, -ая, -ае.

1. Які не любіць многа гаварыць; немнагаслоўны.

М. чалавек.

2. Зразумелы без слоў.

Маўклівая згода.

|| наз. маўклі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маўклі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. маўклі́вы маўклі́вая маўклі́вае маўклі́выя
Р. маўклі́вага маўклі́вай
маўклі́вае		 маўклі́вага маўклі́вых
Д. маўклі́ваму маўклі́вай маўклі́ваму маўклі́вым
В. маўклі́вы (неадуш.)
маўклі́вага (адуш.)		 маўклі́вую маўклі́вае маўклі́выя (неадуш.)
маўклі́вых (адуш.)
Т. маўклі́вым маўклі́вай
маўклі́ваю		 маўклі́вым маўклі́вымі
М. маўклі́вым маўклі́вай маўклі́вым маўклі́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маўклі́вы

1. (исполненный тишины) молчали́вый; безмо́лвный;

2. молчали́вый, безро́потный;

3. молчали́вый; неразгово́рчивый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маўклі́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які не любіць многа гаварыць; негаваркі. Віктараў бацька быў разважлівы, маўклівы, гаварыць многа не любіў, затое словы яго ніколі не разыходзіліся са справай. Гроднеў. Ганна Сцяпанаўна была не з маўклівых, і трэба было ўвесь час весці з ёй размову. Шыцік. // Які маўчыць, не ўступае ў размову. Праводзячы .. [Марыю], маці ўпотай плакала, а бацька ішоў маўклівы і сумны. Кулакоўскі. Байцы спалі, толькі каля зямлянак і пры ганках хадзілі маўклівыя вартавыя. Мележ. // перан. Поўны маўчання, нямы. Дубы стаялі маўклівыя, паважныя, ні адзін лісток не трапятаўся на іх. Шамякін. Ноч надыходзіла цёмная, маўклівая, па-асенняму сумная і непрыветная. Чарнышэвіч.

2. Зразумелы без слоў. У маўклівай згодзе абое [Агапа з Ігнасём] стараліся менш паказвацца ў людзі. Мурашка. // Які не суправаджаецца словамі. Маўклівае здзіўленне. □ Колькі хвілін дзве пары вачэй былі ў маўклівым спаборніцтве. Мікуліч. Старшыня калгаса згадзіўся [склікаць сход] з маўклівым, але прыкметным нездавальненнем. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Маўклі́вы, моўклі́вы ’негаваркі, неахвочы да гутаркі’, ’нямы’, ’зразумелы без слоў’ (ТСБМ, Касп., КЭС, лаг., ігн., воран., Сл. ПЗБ). Да маўча́ць (гл.). Прасл. форма прыметніка mьlk‑(ъ)livъ або mьlkl‑ivъ (калі б ён быў утвораны на базе іменнай асновы на ‑l‑). Яго па форме можна супаставіць з серб.-харв. му̀кљив ’мокры, вільготны, сыры (напрыклад, аб дрэве, мокрым у сярэдзіне)’, чэш. mlklý, mlkvý, славац. mľkvy ’сыры, недаспелы’ (падрабязна аб іх гл. Петлева, Этимология–77, 35–38).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маўклівы, негаваркі; бязмоўны (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

жу́дасна-маўклі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. жу́дасна-маўклі́вы жу́дасна-маўклі́вая жу́дасна-маўклі́вае жу́дасна-маўклі́выя
Р. жу́дасна-маўклі́вага жу́дасна-маўклі́вай
жу́дасна-маўклі́вае		 жу́дасна-маўклі́вага жу́дасна-маўклі́вых
Д. жу́дасна-маўклі́ваму жу́дасна-маўклі́вай жу́дасна-маўклі́ваму жу́дасна-маўклі́вым
В. жу́дасна-маўклі́вы (неадуш.)
жу́дасна-маўклі́вага (адуш.)		 жу́дасна-маўклі́вую жу́дасна-маўклі́вае жу́дасна-маўклі́выя (неадуш.)
жу́дасна-маўклі́вых (адуш.)
Т. жу́дасна-маўклі́вым жу́дасна-маўклі́вай
жу́дасна-маўклі́ваю		 жу́дасна-маўклі́вым жу́дасна-маўклі́вымі
М. жу́дасна-маўклі́вым жу́дасна-маўклі́вай жу́дасна-маўклі́вым жу́дасна-маўклі́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сарамлі́ва-маўклі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сарамлі́ва-маўклі́вы сарамлі́ва-маўклі́вая сарамлі́ва-маўклі́вае сарамлі́ва-маўклі́выя
Р. сарамлі́ва-маўклі́вага сарамлі́ва-маўклі́вай
сарамлі́ва-маўклі́вае		 сарамлі́ва-маўклі́вага сарамлі́ва-маўклі́вых
Д. сарамлі́ва-маўклі́ваму сарамлі́ва-маўклі́вай сарамлі́ва-маўклі́ваму сарамлі́ва-маўклі́вым
В. сарамлі́ва-маўклі́вы (неадуш.)
сарамлі́ва-маўклі́вага (адуш.)		 сарамлі́ва-маўклі́вую сарамлі́ва-маўклі́вае сарамлі́ва-маўклі́выя (неадуш.)
сарамлі́ва-маўклі́вых (адуш.)
Т. сарамлі́ва-маўклі́вым сарамлі́ва-маўклі́вай
сарамлі́ва-маўклі́ваю		 сарамлі́ва-маўклі́вым сарамлі́ва-маўклі́вымі
М. сарамлі́ва-маўклі́вым сарамлі́ва-маўклі́вай сарамлі́ва-маўклі́вым сарамлі́ва-маўклі́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

малоразгово́рчивый негаваркі́, маўклі́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маўчу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Маўклівы, негаваркі чалавек.

|| ж. маўчу́ха, -і, ДМ -чу́се, мн. -і, -чу́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)