Мацака́ ’вобмацкам’ (усх.-маг., КЭС; Растарг.). Да ма́цаць (гл.). Першапачаткова, відаць, з формы ⁺змацака́ (з суфіксам ‑а), як сцішка́, спатайка́ (Шуба, Прыслоўе, 126–127), — у якой з‑ адпала пад уплывам мацком ’тс’ (Растарг.). Параўн. аналагічнае прыставачнае драг. на́мацкам (КЭС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
маца́к
‘здаровы, моцны чалавек’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
маца́к |
мацакі́ |
| Р. |
мацака́ |
мацако́ў |
| Д. |
мацаку́ |
мацака́м |
| В. |
мацака́ |
мацако́ў |
| Т. |
мацако́м |
мацака́мі |
| М. |
мацаку́ |
мацака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)