маха́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Асоба, якая падае сігналы маханнем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маха́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. маха́льнік маха́льнікі
Р. маха́льніка маха́льнікаў
Д. маха́льніку маха́льнікам
В. маха́льніка маха́льнікаў
Т. маха́льнікам маха́льнікамі
М. маха́льніку маха́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маха́льнік м., спорт., воен. маха́льный, маха́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маха́льнік, ‑а, м.

Спец. Асоба, якая падае сігналы маханнем. Кулі заіскрыліся, І махальнік кажа: «У цэнтры ўсе!» Ляпёшкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Маха́льнік ’чалавек, які падае сігналы’ (ТСБМ). Рус. маха́ло ’тс’. Да маха́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маха́льщик маха́льнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маха́льны, ‑ага, м.

Тое, што і махальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маха́льный сущ., спорт., воен. маха́льны, -нага м., маха́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)