масо́н, -а, мн. -ы, -наў, м.

Паслядоўнік масонства, член масонскай ложы.

|| прым. масо́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

масо́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. масо́н масо́ны
Р. масо́на масо́наў
Д. масо́ну масо́нам
В. масо́на масо́наў
Т. масо́нам масо́намі
М. масо́не масо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

масо́н м. масо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

масо́н масо́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

масо́н, ‑а, м.

Член масонскай секты, паслядоўнік масонства.

[Фр. macon — муляр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

франкмасо́н, ‑а, м.

Тое, што і масон.

[Фр. franc maçon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Масоны: «то такіе людзі, которые калдуюць з чартамі, а чартэ́ ім грошы прыносяць» (Федар. 1). Да масон ’член масонскай секты, ложы’ (ТСБМ), якое з польск. mason < франц. maçon ’каменяр’ < с.-лац. mationes cementarii (Фасмер, 2, 578).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)