Мары́на

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Мары́на Мары́ны
Р. Мары́ны Мары́н
Д. Мары́не Мары́нам
В. Мары́ну Мары́н
Т. Мары́най
Мары́наю		 Мары́намі
М. Мары́не Мары́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мары́на

‘карціна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мары́на мары́ны
Р. мары́ны мары́н
Д. мары́не мары́нам
В. мары́ну мары́ны
Т. мары́най
мары́наю		 мары́намі
М. мары́не мары́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мары́на ж., жив. мари́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мары́на, ‑ы, ж.

Карціна, на якой адлюстраваны марскі краявід.

[Іт. marina ад лац. marinus — марскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мары́на ’карціна з марскім краявідам’ (ТСБМ). Праз рус. мову з франц. marine ’тс’ (Фасмер, 2, 573). Сюды ж марыніст ’мастак, які малюе такія краявіды’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сан-Мары́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз.
Н. Сан-Мары́на
Р. Сан-Мары́на
Д. Сан-Мары́на
В. Сан-Мары́на
Т. Сан-Мары́на
М. Сан-Мары́на

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мари́на жив. мары́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сан-Мари́но

1. г. Сан-Мары́на нескл., м.;

2. (государство) Респу́блика Сан-Мари́но Рэспу́бліка Сан-Мары́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бясце́невы, ‑ая, ‑ае.

Які не ўтварае ценю. Марына ўключыла вялізную бясценевую лямпу. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зап’яне́лы, ‑ая, ‑ае.

П’яны, ап’янелы. — Марына! — гукнуў трохі зап’янелы Ліпскі. — Ідзі развітайся. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)