Мары́на

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Мары́на Мары́ны
Р. Мары́ны Мары́н
Д. Мары́не Мары́нам
В. Мары́ну Мары́н
Т. Мары́най
Мары́наю		 Мары́намі
М. Мары́не Мары́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

мары́на

‘карціна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мары́на мары́ны
Р. мары́ны мары́н
Д. мары́не мары́нам
В. мары́ну мары́ны
Т. мары́най
мары́наю		 мары́намі
М. мары́не мары́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

мары́на ж., жив. мари́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сан-Мары́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз.
Н. Сан-Мары́на
Р. Сан-Мары́на
Д. Сан-Мары́на
В. Сан-Мары́на
Т. Сан-Мары́на
М. Сан-Мары́на

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

мары́на, ‑ы, ж.

Карціна, на якой адлюстраваны марскі краявід.

[Іт. marina ад лац. marinus — марскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марына

т. 10, с. 158

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мары́на

(іт. marina, ад лац. marinus = марскі)

твор пейзажнага жывапісу, у якім адлюстраваны марскі краявід.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мары́на ’карціна з марскім краявідам’ (ТСБМ). Праз рус. мову з франц. marine ’тс’ (Фасмер, 2, 573). Сюды ж марыніст ’мастак, які малюе такія краявіды’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сан-Марына,

сталіца дзяржавы Сан-Марына.

т. 14, с. 157

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Марына Джамбатыста

т. 10, с. 158

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)